Yüz yıllar boyu

Torosların nefesiydi,

Kızılçamlar,

Dağlara renk verir, hayat verirdi.

Çiçeklerin, böceklerin, geyiklerin,

Kartalların, kekliklerin, tilkilerin,

Ormanda başka ne mahlukat varsa

Tümünün can dostuydu.

Birlikte barış içinde dostça yaşarlardı.

Milletin ormanında.

Yağmur sularına yol olur,

Toprak anayı sarıp sarmalardı.

Günlerden bir gün,

İn cin top oynarken

Kara maskeli adamlar peydahlandı

Ormanda,

Çalıp, çırpmayı,

Kesip, doğramayı

Adet edinmiş  adamlar,

Sırtlarında  baltalarla,

Önce çevreye kol açan ettiler,

Dağların güzeli kızılçamları,

Gözlerine kestiler.

Baltalarıyla giriştiler kızılçamlara

Acımaksızın

Kollarını, dallarını kesmeye

Parçalamaya koyuldular.

Kesilen dallardan gelen

İnlemeleri duymaksızın,

Bu kırımı kaygı, korku, dehşet içinde

İzleyen orman sakinlerinin

Göz yaşlarını görmeksizin

Çığlıklarını duymaksızın…

Kara maskeli adamlar

Gaflet  içindeydiler

Düşünemiyorlardı

Bu  kırımın  yol açacağı

Selleri, yoklukları,

Açlığı, susuzluğu.

Hayal edemiyorlardı

Yol açtıkları bu felaketin

Bir gece vakti ansızın

Heyelan olarak

Kendi  yuvalarına çökebileceğini…

Sel olarak ailelerini boğabileceğini

Ve düşünemiyorlardı başlarına

Gelenlerin Takdiri İlahi olmadığını.