Kahvaltısını bitirmiş, koltuğuna kurulmuştu emekli. Müdavimi olduğu TV kanalında Ebru, ekonomi ağırlıklı programına devam ediyordu. Bu kez yüksek konut kiralarını gündemine almıştı. Ülkenin içinde bulunduğu ekonomik kriz, konut kiralarını ve satışlarını da etkilemişti. Pek çok ev sahibi, ekonomik krizi fırsata çevirme sevdasıyla, konutlarını fahiş fiyatlarla kiralama gayreti içerisine girmişti. Ev sahipleri ile ekonomik krizden en çok etkilen kesimlerin arasında yer alan kiracılar arasında sorunlar giderek kaygı verici boyutlara ulaşıyordu. Kimi ev sahibi yasal artış oranlarını (%25) yeterli bulmuyordu. Gözleri daha yüksek kiralardaydı. Anlaşmazlıklar mahkemelere intikal eder olmuştu.  İşleri esasen yoğun olan mahkemeler bu durumdan hoşnut değildi. Ara çözüm olarak arabuluculuk sistemi getirilmişti. Ancak bu sistemin de ne kadar işe yarayacağı, derde deva olacağı belirsizdi.

Emekli son günlerde ev sahibi- kiracı ilişkilerine ilişkin bu haberleri daha yakından izler olmuştu. Kiracıların oluşturduğu dayanışma platformlarına da destek oluyordu. Bu platformların toplantılarından birinde yeni tanıştığı bir dostu sormuştu: "Amca senin ne işin var burada.  Senin kendi evin olmalı. Kiracılar arasında işin ne?" Emekli yanıt vermişti: "Ben de kiracıyım. Kiracı olmasaydım da yanınızda yer alırdım."  Yeni dostu bilmiyordu emeklinin öğrencilik yıllarından bu yana, emekten, emekçiden, ezilenden, sömürülenden yana olduğunu.

Emeklinin de gerçekte bir zamanlar büyük şehirlerin birinde bir evi vardı. Ancak eşiyle birlikte emekli olduklarında sessiz sakin bir sahil kasabasına yerleşmenin hayalini kurarlardı. Emekli olunca da, yad ellerdeki çocuklarının rızasını alarak, bu hayallerinin peşine düştüler. Evlerini yok pahasına elden çıkarıp, 40 yılda edindikleri eşyalarını bir depoya koyup, üç beş parça eşya ile, yakınlarının yaşadığı bir sahil kasabasına taşındılar, bakıcılarıyla birlikte. Sağlık koşullarına uygun butik bir ev kiraladılar. Kasaba, yeşille mavinin kucaklaştığı, dağların eteklerinde ülkenin cennet köşelerinden biriydi. Komşuları, yardımsever, candan, dost yanlısı insanlardı. Mutluydular. Evin bahçesine, meyvelerini yiyemeyecekleri, gölgesinde oturmayacakları ağaçların fidelerini dikmişti. Diktiği begonviller bahçenin duvarlarını süslüyordu. Ev sahibinin evin ana giriş kapısının anahtarını henüz teslim etmemiş olmasını dahi sorun etmiyordu. En büyük sorunları, sağlık sorunlarının dışında, herkes gibi hayat pahalılığı idi. Gün geçtikçe yaşam zorlaşıyordu özellikle sabit ve dar gelirliler için.

Üstüne üstlük ev kiraları da başını almış gitmişti. Fahiş kiralar kiracıların burada da tepkisini çeker olmuştu. Ekonomik krizi fırsata çevirmeye çalışan ev sahiplerinin yanı sıra evlere yüksek kiralar ödeyen Ruslar, Ukraynalılar, hatta sığınmacılar da bu durumdan sorumlu görülüyordu. Çözüm üzerine çözüm üretiliyordu. Emeklinin ev sahibi de bu ortamda ev kirasını iki misline çıkarmak istiyordu. Emekli, yasal artış oranının üzerinde bir artış önermiş, ancak ev sahibi yüzde yüzlük artışta ısrar etmişti. Söylenmeyecek sözleri telefonda sarf etmişti. Anlaşma sağlanamayınca da " evimden çıkın ben taşınacağım" demişti. Konu komşu tepki göstermiş, ayıplamıştı ev sahibinin samimiyetten uzak bu tavrına;

Emekli, TV de Ebru'yu dinledikçe, belirsizliğini koruyan kendi durumunu düşünüyordu. İçinden "Arabulucu veya yargı yolu bize de gözüktü gibi" diyordu. Ebru ise, ekonomik krizden bunalan iktidarın, ev sahipleri ile kiracılar arasında da sıkışıp kaldığını belirterek, bulunan çözümlerin yeterli olmayabileceğini anlatıyordu.