Simurg size göz kırpıyor

Simurg’un tüylerinde yıldızlar, gözlerinde efsaneler var; ve o kuş, aslında sizin içinizden bakıyor. Bazı kuşlar sadece uçar; bazı kuşlar ise yanıp kül olduktan sonra gözlerimizi kamaştırır. İşte Simurg, sadece bir efsane değil; yanmayı göze almış, defalarca küllerinden doğmuş bir ruhun ta kendisi.

Efsaneler anlatır ki, kuşlar yola çıkar, çölleri aşar, fırtınaları deler geçer.

Çoğu pes eder, çoğu yolunu kaybeder. En sonunda otuz kuş kalır; Kaf Dağı’na vardıklarında gördükleri, gökyüzünden bile parlak bir sırdır:

Simurg, başından beri içlerindedir. Onlar yanmış, tükenmiş, parçalanmış ve yeniden şekillenmişlerdir.

İşte mucize, kendi içimizde saklıdır.

Modern dünyada Simurg’u genellikle dövmelerde, kolyelerde, motivasyon sözlerinde görürüz. Ama kuşun gerçek büyüsü, sembol olmasında değil; Yanmayı göze almakta, küllerin arasından yeniden yükselmekte saklıdır. Hepimiz “yeniden doğmak” isteriz; ama kimse “yanmak” istemez.

Her birimizin kendi Kaf Dağı var; işte her ilişki, her kayıp, her yalnız gecemiz o dağın etekleri. Hepimiz birer Simurg adayıyız. Yanmak cesaret ister, kaybetmek sabır, yeniden kalkmak ise güç. Simurg’un mesajı basittir:

“Yan, erime, parçalan, sonra bak nasıl kanatlanıyorsun.”

Belki de gerçek Simurg olmak, ölümsüz bir efsane olmak değil; defalarca yanıp defalarca yeniden doğabilmek, her seferinde daha güçlü, daha parlak, daha bilge çıkabilmektir. Çünkü hayatın parıltısı, küllerin ortasında gizlidir.

Ve biz, o parıltıyı görmek için çoğu zaman cesaretimizi toplamak zorundayız.

Simurg aslında hepimizin içindedir, her birimizin kalbinde bir kıvılcım olarak bekler. Kimimiz onu uyandıracak cesareti bulur, kimimiz “aman kalsın” deyip beklemeye devam eder. Ama ne kadar beklersek bekleyelim, bir gün hepimiz kendi dağımızın eteğinde duracağız; ve o an geldiğinde sorulacak tek soru kalacak:

Siz, kendi Simurg’unuzla yüzleşmeye hazır mısınız?