Bir ömür bırakmaz peşimizi özlemler… Gölge gibi takip ederler bizi, bir türlü düşmezler yakamızdan…
İnsanoğlu gariptir, bitmez tükenmez özlemlerle zehir eder hayatı kendine. Kimi gençliğini özler, kimi çocukluğunu. Kiminin gurbeti hep içinde taşınır. Sevdiklerinden uzak, doğduğu şehirden uzak.

Yalnızlık yamandır yaban ellerde. Hele bir de sevdiğinden uzaksan…Yoklukla, yoksullukla savaşır da insan, sevilenin yokluğu en zorudur.

“ Beni yokluğunla savaştırma, kaybederim! “ diyen Özdemir Asaf, bu dayanması zor özlemi, en güzel dile getirendir.

Yoksulsan zenginliği, mutsuzsan mutluluğu özlersin. Kendinde olmayanadır hep özlemin. Huzuru arayanda, huzur özlemi, dost arayanda vefa özlemi, yalanlardan bıkanlarda; dürüstlük özlemidir ağır basan.

En sevdiklerin uzaklardaysa, yakar içini özlemleri, kavuşmayı beklersin. Ömrün özlediklerini beklemekle geçer. Gözün yollardadır, kulağın kapıda.
Bırakıp da gidenlere, ne kadar özlendiğini bilmeyenlere, yeri doldurulamayanın bıraktığı boşluğa, hepsinin sende bıraktığı derin acıya, alışamazsın bir türlü. Gelsinler istersin bütün kalbinle, doldursunlar yaşamındaki boşluğu. Ama umutsuz bir bekleyiştir bazen özlem, hiç geri gelmeyecek olanlar için. Ölüm girdiyse araya, iflah olmaz özlemin.

“ Bir gün benden şikayet ettiğin ne varsa özleyeceksin! “ dediği gibi şair Özdemir Asaf’ın. Gidip de dönmeyecek olanın, acı bir vedasıdır bu, içine ok gibi işler bu sözler. Doğrudur gerçekten de; şikayet ettiğin ne varsa özlersin! Burnunun direği sızlar, umutsuzca özlersin sonsuzluğa gideni, ama bilirsin geri dönüşü yoktur artık! Son pişmanlık faydasızdır.

Bazen de en sevdiklerin terk eder seni! Gitme diyemezsin ama, “gitmesin!”diyen yürek sesin hiç susmaz! Sen susarsın, yüreğin konuşur içten içe! Fakat serde gurur var; “ Gitme kal! Çok özlerim seni.” Diyemezsin işte.

Ama Özdemir Asaf; iç sesiyle söyler bunu hepimizin yerine, o güzel dizelerinde:

“ Sus be yüreğim, ben de biliyorum özlediğimi; sus da bilmesin özlendiğini”

Kimisi gidişiyle kocaman bir boşluk bırakır, kimisi yalnızlığı boca eder üzerimize… Zordur sevilene duyulan özlem, umutsuz bir yalnızlık doğurur.

“ Tek kişilik miydi ki bu şehir? Sen gidince bomboş kaldı.” Diyen Özdemir Asaf yine haklıdır!