Geçtiğimiz 1 Eylül “ Dünya Barış Günü”ydü. Dünya Barış Günü; Almanya’nın 1939 yılında Polonya’yı işgal ederek, “ İkinci Dünya Savaşı”nı başlattığı tarihi unutmamak, insanlığın yaşadığı ve savaşın yaşattığı büyük trajedilere son vermek amacıyla ilan edildi. Peki son verildi mi bu trajedilere derseniz; bunca yıldır artarak devam ediyor bu insanlık suçları.

Barışın önemini en iyi bilenlerden biri de büyük önderimiz Mustafa Kemal Atatürk’tür. Teee 20 Nisan 1931’de söylemiştir o ünlü sözünü:

“Yurtta barış, dünyada barış” ( Yurtta sulh, Cihanda sulh ). Atatürk

Barış artık sadece savaş karşıtlığı olarak ele alınmıyor. Çok daha geniş bir çerçeveden bahsediliyor! CHP İstanbul Milletvekili Sezgin Tanrıkulu; basına da yansıyan, “ 1 Eylül Dünya Barış Günü”nde, yılın ilk yedi ayında yaşanan hak ihlallerine ilişkin bir rapor hazırlamış. Raporda en az 1315 kişinin yaşam hakkının ihlal edildiği belirtilmiş. Aynı raporda:

“Artık sadece silahların susması değil, insanların ( Ekonomik, sosyal ve çevresel) refah içinde yaşayamaması da “ barış hakkı” çerçevesinde düşünülmelidir.” Diyor.

Aslında “yaşam savaşı” veren, ekonomik krizden kaynaklanan yoksulluk, işsizlik ve açlıkla, savaşan insanların da; barışa, refaha ve huzura gereksinim duyduğu açıktır. Bu yüzden;

“Dağlar, insanlar ve hatta ölüm bile yorulduysa, şimdi en güzel şiir, barıştır.” Diyen Yaşar Kemal haksız mı?

Günümüzde sosyal adaletin olmadığı, güçlünün güçsüzü ezdiği, orman kanununun işlediği bir dünyada, “ barış” olsa olsa masallardaki “Kaf Dağı” nın ardındadır.

“ Dünyada barış, insanda iyi niyet olmalı.” Demiş Tolstoy.

Ama bence iyi niyet de yetmez. Keşke bu kadar basit olsaydı. Ama:

“Birisi barışı başlatmalı, tıpkı savaşı başlattığı gibi.” Diyor Stefan Zweig.

Ben de buna katılıyorum. Çünkü bir yerden başlamak gerek!