Dünyanın en büyük ekonomileri arasına girmeyi beklerken, geldiğimiz noktada taneyle sebze ve meyve alıyoruz. Dünyanın ekonomik krizle boğuştuğu dönemlerdeki tüp kuyruklarını eleştirirken, farkında mısınız bilmem ama ülkemde yurttaş, ucuz ekmek kuyruğunda…

Artık sinema, tiyatro keyfinden bile vazgeçiyor yurttaş. Kitap almak yerine sahaflara ve kütüphanelere gidiyor. Otobüs bile lüks oldu…

Sebebi herkese göre farklı olsa da sorumlular belli. Suçu ona buna atarak sorumluluktan kurtulmak mümkün değil…

Maalesef söylemeliyiz ki paramız pul oldu. Her gün alım gücümüz düşüyor…

Hani birileri gayrimenkullerin değerlenmesine seviniyor ya ben sevinemiyorum. Çünkü olan hepimize oluyor. Artık gençlerin ev, araba alması hayal…

İşte böyle bir ortamda Ramazan’da daha çok dayanışmaya ihtiyaç var. Kamunun da olsa öz bütçemiz de olsa lüks iftarlardan kaçınmalıyız. Hatta mümkünse hiç iftar vermemeliyiz. Onun yerine yardıma muhtaç yurttaşa nakdi ya da ayni yardım yapmalıyız…

Özellikle belediyelerin ve iş insanı örgütlerinin bu konuda hassasiyetlerini bekliyoruz…

Böylece hem veren el, alan el görünmeyecek hem de yurttaşın alacağı nakdi yardımla canının istediğini yemesi, alması sağlanacak…

Tamam yardım kolisi de dağıtılıyor ama yetmiyor…

Hayatımda ilk kez böyle bir Ramazan görüyorum. Eskiden Ramazan öncesi yapılan o alışverişler hayal. Sağlık reçetesinde verilen ve Ramazan sofralarının olmazsa olmazı hurma, eti solladı. İyi bir hurma 180-200 Lira…

En basit Ramazan tatlısı güllaç yapmaya kalksanız sütü, şekeri, fındığı, güllacı o da en aşağı 150 Lira…

Tavuk olmuş 50 Lira, Ramazan pidesi 10 Lira…

Paramız, kağıt olarak büyüdükçe ne kadar çok eridiğini görüyorsunuz sanırım…

Artık bir pazar alışverişi 500 Lira…

Kasaptan köftelik birkaç kilo kıyma almak herkesin harcı değil…

Tamam bizim tuzumuz kuru ama komşumuz…

Kimsenin yatağa aç girmediği ve insan onuruna yaraşır bir yaşam sürdüğü Ramazanlar dileğiyle herkesi vicdanlarıyla baş başa bırakıyorum…

Hayırlı Ramazanlar…