Gezi Parkı Direnişi, iktidarın yurttaşın sesine kulak kapaması sonrası başlayan bir çevre hareketinin, özgürlük arama ve hak mücadelesinde ses yükseltme alanına döndü. Gezi, adalet oldu, hak oldu, özgürlük oldu…

Tek isteği vardı, Gezi’de yurttaşın, iktidara sesini duyurmak…

O sesi duyurmak için verilen mücadelede çok kayıplar oldu. Gereksiz çatışmalar, saldırılar, orantısız güç kullanımı…

Oysa, yaşamak ve yaşatmak için mücadeleydi Gezi…

İnsanca yaşam, yeşile saygı, insana saygı…

‘Ben dedim oldu’ mantığından vazgeçmek yerine hala gençle, kadınla, gazeteciyle, akademisyenle, aydınla kavga var…

Ocu, bucu, şucu…

Ayrıştırma, kin ve nefret dili artık katlanabilir seviyeleri çoktan aştı…

İktidarı muhalefeti kirli ve ayrıştırıcı dilden arınmak, kucaklayıcı bir dil dönüşümü sağlamaya yönelik adım atmalı…

Ama nerde…

Şiddet her yerde….

Dün İstanbul’da Gezi afişini köprüden sallandıran TİP’li milletvekillerine bile şiddet uygulandı…

Milletvekillerinin bile yasal haklarını kullanamadığı, kullandırılmadığı bir ortamdayız…

Türkiye’nin en dişli kadın siyasetçilerinden Canan Kaftancıoğlu’na verilen hapis cezası ve Gezi’nin yıldönümünde Silivri’ye gönderilişi…

Nerden baksanız durum acı…

Bir kadın, anne, yurttaş, gazeteci, yönetici, iş insanı, aktivist nerden bakarsam bakayım zor…

Gençliğin umudunu çalan bu anlayışın değişmesi gerekiyor…

Ülkede sadece ekonomik kriz yok…

Demokrasi, krizde…

Sağlık, krizde…

Basın, komada…

Özgürlükler, rafa kalktı…

O yüzden demokratik ve çağdaş Türkiye için direnmeye ve mücadeleye devam…