Hani Batı özentimiz geçmişten bu yana devam ediyor ya. Giyimimiz, saçımız, makyajımız, otomobil markamız, cep telefonumuz, dinlediğimiz müzik, yaptığımız besteler, dilimiz vs…

Olmadık yönlerini alıyoruz da işimize yarayan ya da önümüzü açacak yönlerine sırt çeviriyoruz…

İşte bir örnek…

Belki basit ama önemli…

Bugün gazetemizde okudunuz. Pek çok kez de kendiniz yaşadınız ya da yaşıyorsunuz. Bir bürokrat, müdür, müdür yardımcısı, belediye başkanı, genel sekreter, daire başkanı, meclis üyesi, milletvekili vs…

Bakan, başbakan yardımcısı, cumhurbaşkanı falan demiyorum. Zira onlara ulaşmak ne mümkün…

Arıyorsunuz telefon kapı duvar…

Not bırakıyorsunuz, dönen yok…

Elbette her birinin mühim işleri var. Yoğun mesai harcayarak, kamusal hizmet üretiyorlar. Kısaca  ‘kamu’ için tüm çabaları…

Ama görün bakın ki randevu almak, görüşmek, telefonda iki çift söz söylemek mümkün değil…

Kapıları kapalı, telefonları açılmıyor, hep koşar adımlar…

Oysa ‘kamu’ya da zaman ayırmalılar…

Ayırmaklar zorundalar da…

Demokrasinin yerini katılımcı demokrasiye bıraktığı dünyada hala ben merkezli bir yönetim ya da kendini halktan soyutlayan idareciler kabul edilemez…

Adına beyaz masa, ister turuncu masa, ister halk günü, halk toplantısı vs ne denirse densin her kademede halkla buluşmak için organizasyonlar yapılmalı…

Belli aralıklarla yüz yüze, onun dışında da teknoloji vasıtasıyla iletişim sürdürülebilir olmalı…

Merak etmeyin kimse sizi gereksiz aramaz. Arayanlar da olabilir. Ama herkese ayıracağınız bir zaman dilimi yaratmak göreviniz…

Bu size zor gelmesin…

Geliyorsa da o koltukları işgal etmeyin…

İşte iki örnek…

Biri bizden, biri Avrupa’dan…

Bizde bir belediye meclis üyesi, belediye başkanına ulaşamıyor…

Ya da koskoca bir turizmci, bir kurum temsilcisi randevu alamıyor…

Elin memleketinde ise Başbakan Yardımcısı, o kendi ülkesinde randevu alamayan Türk konuklarına elleriyle kahve servisi yapıyor…

Mütevaziliğe, misafirperverliğe bakın…

Eskiden bu konuda elimize su dökemeyen Batı, şimdi bizi geçti…

Üzücü…