Van’ın Özalp İlçesi’nde 1945’te yaşanan bir katliamın ardından Ahmed Arif’in yazdığı 33 şiirini kim derdi ki 75 yıl sonra şehit haberleriyle hatırlayacağız diye...

 

O gün 33 vatandaş katledilmişti, şimdi de bir gecede 33 Mehmetçiğimiz. Yüreğimiz yandı. Yaralı askerlerimiz, tedavi görüyor hala...

 

Boğum boğum oluyor, boğazımızdan kelimeler çıkmıyor. Kalem elinde yazsan olmuyor, yazmasan olmuyor. Kelimeler kifayetsiz zaten...

 

İşte baş ucumuzda Finike’de bugün şehidimiz uğurlanacak. Turunç Mahallesi’nde evine acı haber ulaşıp, bayraklar çekildiğinden beri ailenin yası büyük...

 

Yetkililer, siyasiler sessiz. Baş sağlığı mesajı dahi yayınlamayanlar çok. Halkın öfkesinden çekindiklerinden olsa gerek...

 

Ama nasıl öfkelenmeyeceksin ki...

 

33...

 

Bu sadece rakam mı, sayı mı? Her Türk erkeğinin vatandaşlık göreviyle uğurlandığı, kınaların yakıldığı, konvoyların yapıldığı törenlerin ardından gelen bir acı haberin yaşattığını hiçbirimiz bilemeyiz...

 

Kimse yaşamasın bu acıyı. Ama her Mehmetçik hepimizin yüreğini yaktı, ailesi kadar olmasa da...  

 

Bu gün Turunçova’da Piyade Uzman Onbaşı Turgut Burkay Korkmaz'ı son yolculuğuna uğurlayacağız. Başımız sağ olsun...

 

Şehidim mekanın ışık olsun...

 “...Yiğitlik inkar gelinmez

Tek'e - tek döğüşte yenilmediler

Bin yıllardan bu yan, bura uşağı

Gel haberi nerden verek

Turna sürüsü değil bu

Gökte yıldız burcu değil

Otuz üç kurşunlu yürek

Otuz üç kan pınarı

Akmaz,

Göl olmuş bu dağda...”

Ahmed Arif