Van’ın Özalp İlçesi’nde 1945’te yaşanan bir katliamın
ardından Ahmed Arif’in yazdığı 33 şiirini kim derdi ki 75 yıl sonra şehit
haberleriyle hatırlayacağız diye...
O gün 33 vatandaş katledilmişti, şimdi de bir gecede 33 Mehmetçiğimiz. Yüreğimiz yandı. Yaralı askerlerimiz, tedavi görüyor hala...
Boğum boğum oluyor, boğazımızdan kelimeler çıkmıyor. Kalem elinde yazsan olmuyor, yazmasan olmuyor. Kelimeler kifayetsiz zaten...
İşte baş ucumuzda Finike’de bugün şehidimiz uğurlanacak. Turunç Mahallesi’nde evine acı haber ulaşıp, bayraklar çekildiğinden beri ailenin yası büyük...
Yetkililer, siyasiler sessiz. Baş sağlığı mesajı dahi yayınlamayanlar çok. Halkın öfkesinden çekindiklerinden olsa gerek...
Ama nasıl öfkelenmeyeceksin ki...
33...
Bu sadece rakam mı, sayı mı? Her Türk erkeğinin vatandaşlık göreviyle uğurlandığı, kınaların yakıldığı, konvoyların yapıldığı törenlerin ardından gelen bir acı haberin yaşattığını hiçbirimiz bilemeyiz...
Kimse yaşamasın bu acıyı. Ama her Mehmetçik hepimizin yüreğini yaktı, ailesi kadar olmasa da...
Bu gün Turunçova’da Piyade Uzman Onbaşı Turgut Burkay Korkmaz'ı son yolculuğuna uğurlayacağız. Başımız sağ olsun...
Şehidim mekanın ışık olsun...
“...Yiğitlik inkar gelinmez
Tek'e - tek döğüşte yenilmediler
Bin yıllardan bu yan, bura uşağı
Gel haberi nerden verek
Turna sürüsü değil bu
Gökte yıldız burcu değil
Otuz üç kurşunlu yürek
Otuz üç kan pınarı
Akmaz,
Göl olmuş bu dağda...”
Ahmed Arif