TÜİK verilerine göre 18-24 yaş arası gençlerin yüzde 54’ü mutluymuş. TÜİK’in bu çalışmayı zengin semtlerde yaptığını düşünüyorum.
Önceki köşe yazılarımda insanların mutlu olmadığı ama ellerinde başka seçenek olmadığı için mutlu olmak zorunda olduklarını belirtmiştim. Bu durum Türkiye’de en çok gençleri tasvir ediyor.
12 yıl boyunca zorunlu eğitimi tamamlıyor. Ailesi zar zor genci okutuyor. Genç üniversiteyi kazanıyor. Şanslıysa 4-6 kişilik odada KYK yurtlarında kalıyor. Değilse ailesi kazançlarının büyük çoğunluğunu gence gönderiyor. Kıt kanaat yetiriyor. Ek iş yapıyor. Eğitim hayatından fedakarlık yapıyor. 4’üncü sınıfa kadar geliyor. Son senede gelecek kaygısı başlıyor. Staj yapıyor. İşveren stajda ne hakkını veriyor nede insanca çalıştırıyor. Birde okul bitsin seni işe alacağım diyerek hayal kurduruyor. Genç tüm başvurularından olumsuz dönüş alıyor. Asgari ücretli ve aldığı eğitimle alakalı olmayan  bir iş buluyor. Aldığı parayla geçinemiyor. Bir sürü borca giriyor. Haftanın 6 günü çalışıyor. Ne hayatını yaşayabiliyor ne de insan gibi hissedebiliyor.
Bu gence iyi bir hayat sağlamayanları kim peki?
Ben söyleyeyim
İktidarın yanlış politikaları sanıyorsunuz. Evet bir bölümü yanlış politikalar ama tam olarak öyle değil.
Asıl büyük bölümü iktidarın yaptığı düzenlemeleri kendi çıkarı ve varlıklarını büyütmek için kullanan patronlar. Devletin yaptığı düzenlemelerin hepsi kusursuz yapılsa işçi bu kadar ezilmeyecek. Avrupa standartlarında kaliteli iş bekleyen bu aç gözlü patronlar her ay işçisine 530 Dolar veriyor. Sonra sorun çıkınca hep işçi suçlu.
Emeğin değerini bilmeyen sermayenin ideolojisi de olmaz. Olamaz. Zıt görüşte iki patron iş yerlerine adım attıktan sonra bütün ideolojilerini bir kenara bırakarak katı bir liberale dönüşüyor.
Gençler bu aç gözlü patronların sisteminde nasıl yer bulsun? İşçisini haklarından mahrum bırakan, iyi şartlar sağlamayan, düşük ücret veren aç gözlü patronlar işler aksayınca, işi batınca, sorun çıkınca sürekli ağlıyor. 
Aç gözlü patronlara sesleniyorum:
Çalışanının hakkını vermezsen işin aksamasına, sorun çıkmasına hatta batmasına karşı tepki verme gibi bir hakkın yok. Çocuk gibi ağlamak yerine çalışanının şartlarını düzelt