Kim ne derse desin Gezi Parkı direnişi Türkiye için milat oldu..

Toplum ne kadar basık altında alınsa da, suç ve suçlular yaratarak Türkiye açık cezaevine dönüştürülmek istense de hiçbir güç içimizden ‘Gezi Ruhu’ nu söküp atamayacak..

İstanbul Taksim Gezi Parkı’nda Topçu Kışlası yapmak için ağaçların sökülmesine engel olmak isteyen gençlerin eylemiyle başlayan Gezi Direnişi, kısa sürede yurt geneline yayıldı.

Gezi’nin asil sahibi konumundaki gençler çok anlamlı mesajlar verdiler..

Öncelikle direnişi herhangi bir siyasi partinin, fraksiyonun, rant düşüncesiyle hareket eden sivil toplum örgütlerinin sahiplenmesi istemiyoruz dedi gençler..

Siyasi iktidara tokat gibi gelen şu mesaj çıktı Gezi’den :

“Hayatıma karışma, benim adama karar verme, beni baskı altında tutma, geleceğimle ilgili kararı benim onayım olmadan verme”

Gezi Parkı Direnişi’nin Antalya ayağını yakından izleyen, Gezi direnişçilerine destek veren biri olarak şunları gözlemledim :

Gezi haklı bir direnişti..

Siyasal iktidar ve yandaşları yalanlarla, tehditlerle, iftiralarla, hatta cinayetlerle bu haklı direnişi durdurmaya, Gezi çocuklarını vatandaşın gözünde işe güce yaramaz, hiçbir ideali olmayan. Ekmek elden su gölden geçinen, bununla da yetinmeyip, suç örgütlerine gönül veren birer terörist gibi göstermeye çalıştılar.

Havuz medyası her zaman olduğu gibi Gezi Direnişi’ni devlete karşı bir isyan, bir başkaldırı, mevcut düzeni ortadan kaldırmaya yönelik köklerin dışarıda, şer örgütleri tarafından düzenlenen ve yöneltilen bir eylem olarak dayatmaya çalıştı..

Gezi Direnişi yandaş ve yalaka basın ile AKP ve arka bahçesi konumundaki kurum ve kuruluşların sözcülerinin iddialarının tersine en haklı,en insancıl ve en barışçı direniş olarak tarihe geçti..

Gezi Parkı Direnişi Antalya ile birlikte 77 ilde gerçekleşti.

Direnişin başladığı 27 Mayıs ile 4 Haziran 2003 tarihleri arasında 603’e yakın eylem gerçekleştirildi..

Milyonların sesi duyurduğu müthiş bir eylemdi Gezi Direnişi..

Dünyanın dört bir yanında ses getirdi..

Destek çığ gibiydi, Gezi çocuklarına dünya halkları müthiş bir sempati duyuydu..

Avrupa’da, Amerika’da Asya’da, Afrika’da Gezi Direnişine destek eylemleri yapıldı…

Özgürlüklerinin kısıtlanmasına direnen gençlerin, özgür ve yeşil bir alan talebiyle başlattıkları direniş, dalga dalga yayılarak toplumsal bir eyleme dönüştü..

Her siyasi güçten, her mezhepten, her etnik kimlikten, her takım taraftarından özellikle de Beşiktaş ve Fenerbahçe taraftarlarından insanlar bir araya gelerek özgürlük şarkıları söylediler Gezi direnişinde..

Gezi’nin toplumsal bir eyleme dönüşmesi siyasal iktidarı ve yandaşlarını çok telaşlandırdı.

Gezi’nin iktidarlarını yıkmaya yönelik bir darbe olduğunu sandılar..

Bunu içtin de polise ‘ vur’ emri verdiler..

Oysa Gezi çocukları, polisin de haklarını korumak istiyordu.

Polisin iktidarın silahlı gücü olmak yerine halkın, Türkiye Cumhuriyeti’nin polisi olması gerektiğini savunuyordu gençler.

Gezi’de ‘deste yazdığını’ söyledikleri polisi maddi olanakları artırarak, milyonların üzerine saldılar..

Polis, sadece yasal haklarını kullanan eylemcilere düşmanca davrandı ne yazık ki..

Olaylarda tam bin 485 kişi yaralandı..

Bu insanların önemli bir bölümü sakat kaldı.

Kimisi  gözünü kaybetti.

Kimisi ayağını, kolunu,yaşamsal uzuvlarını kaybetti.

Binlerce kişi yatağa mahkum oldu..

Biber gazı, gaz fişeği ve TOMA’lı saldırılar ile Berkin Elvan, Ali İsmail Korkmaz, Ahmet Atakan, Ethem Sarısülük, Mehmet Ayvalıtaş, Medeni Yıldırım ve Hasan Feerit Gedik hayatlarını kaybettiler..

Polisin gerçek mermi kullandığı da ortaya çıktı.

Halkın çocuklarını onlar..

Katilleri hesap vermedi, cinayetlerin üzerine örtülmeye çalışıldı, çalışılıyor..

Ancak Gezi Ruhu bitmez, bu kavgada da bitmez..

Halk ekmeğe ve adalete doyuncaya kadar sürecek bu kavga..

Milyonlarca selam Gezi çocuklarına,.