Bugün 24 Temmuz, iki önemli günün yıldönümü..

Birincisi Lozan Barış Antlaşması..

İkincisi Türk Basınından sansürün kaldırılışı..

Kimi çevreler 24 Temmuz’u bu yüzden ‘Basın Bayramı’ olarak da anıyor..

Ancak basın açısından 24 Temmuz’un Basın Bayramı olarak anılması ya da kutlanmasının pek anlamı kalmadı..

Her fırsatta basın özgürlüğünden söz edilse de, günümüzde özgür basından söz etmek hemen hemen olanaksız gibi..

Çünkü muhalif basın üzerinde ciddi bir maddi ve manevi baskı var..

Gazeteler ve gazeteciler özgü yazamıyor, çizemiyor, konuşamıyor.

İktidara yakın basın kuruluşları ve çalışanları bir eli yağda, bir eli balda tatlı bir hayat sürekken, diğerleri ayakta kalmak için adeta onur savaşı  veriyor.

Öncelikle gazetecilerin örgütlenme hakkı adeta yasaklı..

Yüzlerce gazeteci işsiz, güç şartlarda iş bulanlar ise her türlü sosyal güvenceden yoksun, kaderleri patronun iki dudağının arasında.

Çok sayıda gazeteci cezaevinde..

Basının böylesine savunmasız konuma düşmesindeki en önemli neden özellikle yaygın basın denilen gazette ve televizyonların sahiplerinin gazetecilikten gelmeyişi..

Çeşitli sektörlerde iş yapan, devasa ihaleler kazanan medya patronları gazete, televizyon, dergi ve radyoları baskı-savunma aracı olarak kullandırıyorlar..

Günümüzde gazetecilik gerçek anlamda habercilik, halkın bilgi edinme hakkını kullanma yerine  meskeekdaşları için ihbarcılık, iftira üretme, yalan haber üretme aracı haline getirildi.

Basın gibi çok önemli bir silahı eline geçirenler Türkiye’de demokratik düzeni değiştirme girişimine kadar götürmekten çekinmediler..

FETÖ terör örgütünün 15 Temmuz hain kalkışması bunun en net örneklerinden birisi..

Pek çok sektörde olduğu gibi FETÖ basının içinden de tam olarak temizlenmiş değil..

Dün FETÖ’ye övgü düzenler,FETÖ’nün okullarına geziye gidenler, FETÖ’den maaş alanlar, gazetelerini FETÖ’nün ilanlarıyla yaşatanlar, bugün sözde FETÖ’cü avına çıkarak, kendilerini aklamaya, gizlemeye çalışıyorlar..

Eğer bugün basın üzerindeki baskılar artmışsa, bunda FETÖ belasının katkısı çok büyük..

24 Temmuz’u asıl taçlandıran Lozan Barış Antlaşması kuşkusuz…

Destansı bir mücadele sonunda düşmanı denize döken Türkiye’nin savaş alanından sonra diplomasi alanında kazandığı ikinci zafer Lozan..

Kimi çevreler karalamaya, yıkım, mağlubiyet olarak lanse etmeye çalışsa da Atatürk, İnönü ve silah arkadaşlarının askeri zekalarını diplomasisi de gösterip, mağrur dünya devlerini dize getirdiği antlaşmadır Lozan..

24 Temmuz 1923’te İsviçre’nin Lozan kentinde Türkiye, masada Birleşmiş Milletler Temsilcileri ile birlikte Birleşik Krallık(İngiltere)Fransa, İtalya, Japonya, Yunanistan, Romanya, Bulgaristan,Portekiz, Belçika ve Yugoslavya’yı dize getirerek, ikinci bir zafer kazanmıştı.

Lozan ile Türkiye, Anadolu’da konuşlanmış olan ülkeleri milil sınırlarının dışına attı..

Ekonomik, siyasal ve hukuksal konularda çok büyük kazanımlar elde etti..

Türkiye’de bir Ermeni devleti kurulmasını engellediği gibi kapitülasyonlar gibi milli gelirlerimize konulan temlikleri kaldırdı..

İtilaf devletlerine savaş tazminatı vermeyi kabul etmedi..

Boğazlardaki yabancı egemenliğine son verdi..

Lozan Barış Antlaşması’nın kazanımları çok..

Her şeyden önce Türkiye bağımsızlığını ilan etti..

Türkiye toprakları üzerinde yabancıların söz sahibi olmasının önüne geçti..

Lozan’ı bu nedenle unutmamalıyız, unutturmamalıyız..

Unutturma çabalarına, karalama çabalarına ise karşı çıkmalıyız..