Uzun bir aradan sonra Akdeniz Gerçek ailesinden merhaba.

Çok uzak kaldım yazmaya, fakat bu süre içerisinde okumaya çaba harcadım.

Bu yüzden sürçü lisan edersem şimdiden affola.

Ara vermemin çok özel ve kutsal bir nedeni vardı; annelik.

İşte tam da bu konuda size sayfalarca yazabilirim.

Artık aynaya baktığımda daha cesur, daha güçlü, daha şefkatli bir kadın görüyorum.

Klişe laftır hep duyarız ya; çocukluğumuzda, ergenliğimizde, genç ruhumuzun verdiği her serzenişimizde ‘anne olunca anlarsın’ cümlesini.

Evet, anne olunca anladım.

Uçsuz bucaksız, karşılıksız bir sevginin var olduğunu…

Senden önce bir canın çok daha önemli olduğunu…

Uykusuzluğun, sabrın, şefkatin, merhametin sınırsız olduğunu…

Yaşamanın artık daha değerli ve önemli olduğunu…

Cennet kokan o minik insanın mucizenin ta kendisi olduğunu…

Şiirlerde, şarkılarda anlatılanlardan bambaşka ve daha büyük bir aşk olduğunu…

Ayrı kalınan bir saatin sonunda dibine kadar özlemenin ne demek olduğunu...

Yüzüne her baktığımda farkında olmadan bütün duaları sıraladığımı...

Anne olunca anladım!

Ve sen çocuğum, çocukluğum..

O kadar saf o kadar masumsun ki yolumu amacımı hedefimi değiştirdin..

Sen geldin anlam kazandı dünya!

Sen bize çok iyi geldin

Hoşgeldin..

 

***

Çocuğum musun yalnızca

Çocukluğum musun yoksa?

Gerçekten ben mi yetiştiriyorum seni?

Yoksa sen mi beni...

Özlem Açar