İnsan kaç yaşında olursa olsun, geriye dönüp bakmalı. Hatta daha iyisi günce tutmalı. Zaman hızla akıp geçiyor ve yaşadığımız her şeyle birlikte bizi de değiştiriyor. Bu değişimi görmek için o günkü duygu ve düşüncelerimizi, sağlıklı bir biçimde bu günkülerle karşılaştırmak, ancak tuttuğumuz güncelerle olur. Ama eğer hafızanıza ve hatırlama gücünüze güveniyorsanız bu da olur tabii. Yeter ki değişimi görün.

 

“ Zaman çok kıymetlidir ve yıllar sana, bu gün yaşadıklarından daha çok şey öğretir.” Demiş biri. Gerçekten de öyle. Zaman iyi bir öğretmen. İnsan geriye dönüp bakınca kendini tanıyamıyor. Çocukluğunuz, yirmili yaşlarınız, otuzlar, kırklar ve sonrası nasıl da farklı insanlar gibi duruyorlar karşınızda.

 

Bir yerde okumuştum; ünlü tiyatrocu Ali Poyrazoğlu, ilk tiyatrosu için yazıp oynadığı “ Tanımadığım Adamlar” adlı oyunundan bahsediyordu. Çok güzeldi. Tam da konumuzla ilgili olduğu için yazayım istedim:

“ .... 20 yaşımı 35 yaşımın karşısına oturttum. 40 yaşımın karşısına da ben geçtim. 20 yaşım, 35 yaşımı tutucu buldu. 40 yaşım, ikisinin de salak olduğunu söyledi. Yatıştırayım dedim, “sen karışma moruk” dediler. Evin de içine ettiler. Ben de kabahat. Ne çağırıyorsun tanımadığın adamları evine! “

 

İnsan yıllar önceki kendini tanıyamıyor aslında. Zaman geçiyor, ömür geçiyor, biz yaşlanıyoruz. Ama en çok da değişiyoruz. Zaman içinde yaşadıklarımız, acı tatlı deneyimlerimiz bizi eğitiyor, değiştiriyor, dönüştürüyor. İstiyoruz ki o deneyimlerimizden sevdiklerimiz de yararlansın. Hayattan öğrenmek bazen ağır bedeller ödemeyi gerektirir. Biz o bedelleri ödemişsek, sevdiklerimiz ödemesin diyoruz ama olmuyor, anlamıyorlar. Tıpkı şair Gülten Akın’ın dizelerindeki gibi;

“ Ah, kimselerin vakti yok / Durup ince şeyleri anlamaya.”

Ne yapmalı, nasıl anlatmalı koca bir hayatı, kısacık ama anlamlı diyorsanız; yine bir Gülten Akın şiiriyle yanıtlayayım sizi:

Kısa şiir / bir

“ Bir roman kadar uzun bu tümce,

_ Sonra işte yaşlandım.”

 

Ama Antalya’ da yaşıyorsanız; şanslı yaşlılardansınız. Gerontoloji Profesörü İsmail Tufan ve ekibi akademisyenlerin gönüllü çalışmalarıyla kurulan “Tazelenme Üniversitesi”, Gerontolog Özlem Özgür yönetiminde “Aktif Yaşam Merkezi”, Alzaimer hastaları için “Mavi ev” projesi ve son olarak da “Parkinson Hastaları” için yapılan çalışmalarla Antalya tam bir yaşlı cennetine dönmüş durumda. Bunu Akdeniz Üniversitesi Gerontoloji Bölümüne ve tabii Profesör İsmail Tufan ve gönüllü çalışan akademisyen kadrosuna borçluyuz. Antalya belediyelerinin tümünden ve tabii Muratpaşa Belediyesinden de yaşlılar için her yerde eşgüdümlü programlarla yaşlılara hizmet götürülmesini ve hocamızın da bu çalışmalarında desteklenmesini bekliyoruz. Herkes için ücretsiz olan bu çalışmalarla, yaşlılar yeniden ikinci baharlarını yaşıyor. Bunun sürdürülmesi gerek. Unutmayın herkes bir gün yaşlanacak!