Hayatı tadında yaşamalı insan,

Her mevsimi ayrı ayrı yaşamak gerek,

Dört mevsimi anlamıyla yaşamalı;

Hüznü de sevinci de yaşamalı insan.

Kasım’da hüzünlenmeli insan,

Sonbaharda hazan yaprakları gibi,

Saçlara aklar, gönüllere hüzün çökmeli,

Yorgun bedenlererde umut yeşertmeli insan.

Şubat'ın soğuk havasına inat,

Sıcak kalmalı insan;

Kirpiklere düşen çiğ tanelerine rağmen,

Göz kırpmalı hayata,

Azimle üşüyen yürekleri, ısıtmalı insan.

Nisan yağmurları ardından,

Çıkan gök kuşağı gibi,

Rengârenk olmalı,

Işık saçmalı insan.

Kır çiçekleri gibi umutla,

Sarmalı gönülleri,

Hayata kelebekler gibi,

Kanat çırpmalı insan.

Eylül'ü hasretle beklemeli insan,

Anlatılacak yığınla birikmiş anılar,

Acı tatlı yaşanmışlıklar olmalı,

Hasret gidermeli, Eylül’de insan.

                                                 Ayşe DİNDAR