Yarın Babalar Günü..

Babasını kaybetmiş birisi olarak hüzünlerimin her Babalar Günü’nde..

Babası ile gezen, futbol, basketbol oynayan, yemek yiyen, sinemaya gidenleri görünce hem kıskanır, hem de gıpta ederim..

Babanın yokluğunu kaybedince anlıyor insan..

Koca çınarsız yaşamın tadı tuzu olmuyor..

Sağlığında babanıza gerekli zamanı ayırmadığı için suçlanıyorsunuz doğal olarak..

Bunun için de yarın sımsıkı sarılın babanıza..

Gözlerinin içine sevgiyle bakın..

Babalarla ilgili pek çok şey yazıldı, çizildi..

Bunların arasında beni en çok etkileyen bir yazıyı ve şiiri sizlerle paylaşmak istiyorum..

Şöyle diyor şair:

“Babanız yaşıyorsa hala çocuksunuzdur, bu harika.

İnsan babası ölünce büyüyor çünkü.

Yalnız başına kalıyorsunuz o zaman artık. 
Çocukken her şeyi bilen, herkesten güçlü olan babamız biz büyüdükçe küçülüyor. 
Zamanını tamamlamış ve geçmişte kalmış bir yaşlı olarak kendi köşesinden bize bakıyor.

Uzakta olsa da, bize dokunamasa da... 
Usandıracak kadar ayrıntılı sorularla hayatı öğrendiğimiz, her şeyi bilen babamızın sorularıysa biz büyüdükçe artık bize sıkıcı gelmeye başlıyor.

Müdahale etmese, soru sormasa ne iyi olur dediğimiz zamanlar çok oluyor artık.

Biz ondan daha iyi biliyoruz ya her şeyi.

Zaman artık onun zamanı değil ya...

 Teknoloji gelişti ya...

Her şey değişti ya... 
Oysa ne zaman ki babanızı kaybediyorsunuz, işte o zaman gerçekten büyüyorsunuz.

Çünkü çınarın gölgesi yok artık üzerinizde.

Sizi fark etmediğiniz halde yağmurdan, güneşten koruyormuş meğer o gölge. 
Siz de aile kuruyorsunuz, baba oluyorsunuz, sizinde gölge yaptığınız ve koruduğunuz birileri oluyor ama o gölgeyi çok arıyorsunuz. 
Babanız öldüğünde büyüyorsunuz. 
Artık soru soracağınız, öğreneceğiniz, azarını duyacağınız, takdirini alacağınız, akşam eve dönerken yolunu gözleyeceğiniz, korkacağınız bir babanız yoksa büyüyorsunuz. 
Yarınınızdan sorumlu tuttuğunuz, her istediğinizi almak zorunda olan o kişi yoksa artık... 
Hep sessiz ağlayan, suskun seven, en zor dönemde bile yıkılmaz görünen, sırtınızı dayadığınız çınar ağacınız yoksa artık... 
Büyüyorsunuz o zaman işte. 
Savaşın ortasında komutansız kalmaktır, babasız kalmak. 

Şöyle diyor ünlü şair Cemal Süreya,  ‘Sizin Hiç Babanız Öldü mü ?” şiiri ise koca çınarın yokluğunun insana verdiği acıyı, mutsuzluğu, yalnızlığı çaresizliği ne güzel de anlatıyor :

Şöyle diyor ünlü şair :

Sizin hiç babanız öldü mü? 
Benim bir kere öldü kör oldum 
Yıkadılar aldılar götürdüler 
Babamdan ummazdım bunu kör oldum 
Siz hiç hamama gittiniz mi? 
Ben gittim lambanın biri söndü 
Gözümün biri söndü kör oldum 
Tepede bir gökyüzü vardı yuvarlak 
Şöylelemesine maviydi kör oldum 
Taşlara gelince hamam taşlarına 
Taşlar pırıl pırıldı ayna gibiydi 
Taşlarda yüzümün yarısını gördüm 
Bir şey gibiydi bir şey gibi kötü 
Yüzümden ummazdım bunu kör oldum 
Siz hiç sabunluyken ağladınız mı? 

Kimse babasız kalmasın..

Koca çınarınız her zaman başınızda olsun..

Tüm babaların ve baba adaylarının günü kutlu olsun..